«Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου.
Μάγεμα η Φύση κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη.
Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κραίνει:
"Όποιος πεθαίνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει."
Ο δρόμος σου γλυκός και μοσχοβολισμένος.
Στην κεφαλή σου κρέμεται ο ήλιος μαγεμένος.
Στα μάτια και στο πρόσωπο φαίνονται οι στοχασμοί τους.
Τους λέει μεγάλα και πολλά η τρίσβαθη ψυχή τους.
Κι ο ουρανός καμάρωνε, κι η γη χειροκροτούσε.
Κάθε φωνή κινούμενη κατά το φως μιλούσε
κι εσκόρπα τα τρισεύγενα λουλούδια της αγάπης.
Έστησε ο Έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη.
Κι η Φύση βρήκε την καλή και τη γλυκιά της ώρα.
Νερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα.
Χύνονται μες στην άβυσσο τη μοσχοβολισμένη.
Τα σπλάχνα μου και η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν.»
Διονύσιος Σολωμός, «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι»
