Οταν πρωτοειδα το εργο του Ντκενς στην Αμερικη μαζι με τους Φοιτητες μου, δεν εκρυψα τα δακρυα μου. Το ιδιο και τα παιδια μου (Οι φοιτητες μου). Και τουτο γιατι εμας, για τους εχοντες πιστη στο Θεο και στην αιωνια ζωη, στο μετα...., ειναι το πραμυθι (Μυθος) που διδασκει την Αληθεια για να την κανει κατανοητη στους θνητους της καθημερινοτητας για να τους απαλευθερωσει απο το ματαιο, το εφημερο , το ασκοπο του Ανθρωπινου δραματος, που αποκτα σκοπο και νοημα μονο ως ασκηση σε μια πορεια προς το φως, μεσα απο την δημιουργια και την αγαπη.
Τι νοημα εχει η ζωη εαν δεν ειναι δημιουργια κα προσφορα σαν πρωτη ανακαλυψη του δρομου προς το φως?
Και υπαρχει και ενα ακομα θαυμα σε αυτη την πορεια στην οποια αναφερεται το αληθινο παραμυθι. Ειναι η ΦΑΝΕΡΩΣΗ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ. Η Δυνατοτητα να γινει ΚΑΘΑΡΣΗ πριν το τελος, εν ζωη, ετσι ωστε η ψυχη να φυγει απαλλαγμενη απο τα βαρυδια του Jacob Marley, που δεν ειναι μονο η κενη νοηματος αγωνια για το χρημα (ηλιθιο πραγμα) και για την συσσωρευση πλουτου, αλλα και η πικρα που συσσωρευεται σε μια αγνη ψυχη, απο την συκοφαντια, το φθονο και τα αρρωστημενα ελλειματα των αλλων ανθρωπων που ταλαιπωρουνται και αυτοι, βασανιζοντας και τους υπολοιπους που ειναι λιγο πιο μπροστα στο ταξιδι της ζωης και της Αληθειας.
Ο Σκρουτζ στην υπεροχη ερμηνεια του απολυτα μοναδικου ηθοποιου George Scott που ειχε ενσαρκωσει κσι το Στρατηγο ΠΑΤΤΟΝ, εχει την (επαναλαμβανομενη καθε χρονο) ευκαρια απο τον Θεο, να καθαρθει. Να νοιωσει και ο ιδιος ποσο μπορει να αγαπησει και να αγαπηθει. Αληθινο και με νοημα ακομα και σε οσους; η Αληθεια , η αγαπη, η οντολογικη υποσταση εχει ΦΑΝΕΡΩΘΕΙ, σε οσους -με απολυτη βεβαιοτητα- θεωρουν το χρημα ενα ανευ αξιας και σημασιας (απεχθες και αντιοντολογικο) θεμα και πιστευουν οτι ειναι στο δρομο προς το φως μεσα απο δημιουργια και προσφορα, που ειναι και το μονο που τους γεμιζει. Ακομα και για αυτους υπαρχει Η ΦΑΝΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, μεσα απο μια δοκιμασια που θα τους διξει οτι αγαπουν περισσοτερο απο οτι νομιζαν πως αγαπουν, και πως ηταν ετοιμοι να περασουν οχι μονο την απεμποληση καθε υλικου αγαθου, αλλα και της ιδιας τους της ζωης για αυτους που αγαπουν.
Ετσι το "φαντασμα" που ηρθε το βραδυ, φωναξε με γλυκεια φωνη το ονομα του Σκρουτζ, τοσο γλυκεια που εκεινος αντι να τρομαξει, χαμογελασε, με το ιδιο γλυκο χαμογελο που τον κοιταγε το "Φαντασμα" πανω απο το κρεββατι του, οπως ηταν σκεπασμενος απο αγαπημενες κουβερτες.
